Posted on

Mohti Laz Meyhanesi’nde kalanlara ‘gel’me!

Mehmet’in yarı görevli yarı zorunlu olduğu sergi açılışını siyah giymemiş olmamız ve kapı dışında dikilip şarap ve sigara içmediğimiz halde atlatmış ve tabiri caizse dükkanı kapattıktan sonra klasik nereye gitsek sorunsalına yakınlığı itibari ile Mezze‘yi önerip daha önceki elektrik kesintisinden dolayı kapalı olduğunu öğrenince ikinci seçenek olarak Mohti’yi önerdim. Önce hangi sokakta diye aranırken vazgeçmenin ucundan dönüp olduğu binayı bulup üst kata çıktık. Zaten adından belli sıradan bir yer olmadığı; girişinin de farklı olması hoşgörülebilir dedik, bir maceraya atıldık.

Genelde mutfakların kapandığı saatlere denk geldiğimiz için menüden seçmek yerine garsonun tabiriyle “kalanlardan” yemek nasib oldu. Patates salatası, ıspanak kavurma, hamsili mısır ekmeği böyle geldi. Diğerleri istek üzerine geldi: Muhlama, peyniri ve yağı ayrı katmanlar olarak; tereyağın rengi koyulaşmış olarak geldi, biz karıştırdık. Fasulye turşusunun kavurması yokmuş, turşunun kendisi geldi. Hamsinin kuşunu yapmıyorlarmış; tavasını yedik. Birer tek içtik 85 TL ödedik.

Açıkçası yediklerimizden çok konuştuklarımızı hatırlıyorum. Yemek oldukça vasat bir agastronomik deneyimdi. Uzun süredir merak ediyordum; merakımı gidermiş oldum, bir tek o işe yaradı (muhabbet baki). Canınız o bölgeye ait yemekler çekiyorsa Trabzon Kültür Derneği‘ne gitmenizi tavsiye ederim.

www.mohtilazmeyhanesi.com

Posted on

patisserie d’oret

Açılalı ne kadar oldu tam olarak hatırlayamasam da, pastane son keşiflerimden. Cihangir caddesinde tam köşede şirin, butik bir pastane… Kahvaltılık niyetine alınan börekler, poğaçalar şahane. Benim favorim dere otlu peynirli ve zeytinli poğaça.  Ölçüsü klasik pastane ve söz de “ev yapımı” poğaçalardan daha küçük ama çok daha lezzetli. Bir kere mideyi yakmayan ve şişirmeyen hamur adamı şaşırtıyor, insana gerçekten evde mi yapıldı sorusunu sorduruyor. Çok küçük bir mekan, belki saatlerce oturacağınız bir yer değil ama atıştırmalık bir zaman diliminiz varsa ve yolunuzun üstündeyse kesinlikle bir kaçamak yapmalı ve denemelisiniz. Yaza girdiğimiz şu günlerde serinleten limonatasını da denemenizi öneririm…

Posted on

Murat Kelle Paça’da erkekler

Nedense Erem bana Ciğeristanbul’u sevdirmek için uğraşmıştı, ne yazacaksın çok merak ediyorum deyip duruyordu ama ben Murat Kelle Paça’yı daha çok sevdim. Çıtır çıtır turbunu, rokasını, her seferinde işkembe içtiysem de ondan otlandığım bol acılı kelle paça çorbasını (8 lira) değil ama. Garsonlar ve kebap ustalarının hallerini. Bir taraftan gelen Beyoğlu’nda kızlarla gezen erkek müşterilere gıpta ediyorlar belli ki. Hiçbir yamukları olmamış olsa da bence bacı macı gibi de görmüyorlar o hatunları. Ama onlar bir araya geldiğinde ettikleri muhabbetler, gülüşmeler, karşılıklı laf sokmalar birden kozu onların tarafına geçiriyor. Müşterilere esas erkeklik muhabbetini kaçırıyorlarmış gibi hissettiriyor çünkü. Anlık gidip gelmeler ama bunlar. Gülüşürlerken ve güç onlardayken birşey sipariş edince, birdenbire darmadağın oluyorlar, katı olan şey buharlaşıyor. Ve tam tersi. Bilemiyorum, erkeklik halleri açısından çok daha samimi buluyorum. Zaten gece gece kelle paça içmenin esas amacı, erkeklik ritüellerinden birini yerine getirmek değil mi?

Posted on

Tektekçi’nin turşuları

Ben turşu da sevmem, can eriği de. Ama can eriği turşusu ne turşu ne can eriğidir, bayılırım! Tektekçi’de shot’ların yanına can eriği, bamya ve kornişon turşusu verdiler ya, hats off. Beş shot 34 lira.

Kaç yıldır bekliyorum Yesek mukabili bir İçsek blog’u falan olsa diye ama henüz görmüşlüğüm yok. Shot’larla ilgili değerlendirmemi ona saklıyorum!

www.tektekci.com.tr

Posted on

Ciğeristanbul’da ciğer

Bir ciğerciden bir fotoğraftan sonra çok da birşey yazmak gerekmiyor. Zaten söyleyecek birşeyim de yok. Ama burayı farklı kılan nedir derseniz, söyleyeyim: Ticari işletme hissi vermemesi, başka birçok yerde olmadığı kadar bacıları gibi hissettirmeleri  ve diğer müşterilerin antipatik Beyoğlu müşterisi olmaması. Hesabı ödemedim, fiyatlar hakkında fikrim yok.

Posted on

Lebon’da rulo pasta

Son dönemdeki takıntım bu: Sabahtan yapıyorlarmış -ki her sabah da değil- öğlen gittiğimde hala kalmışsa şanslı günümdeyim demektir. Hele akşamüstüne kaldıysa sonrasında piyango bileti almak farz! Üstünde krema yok, keki tazecik ve yumuşacık, arasında yoğun sarı krema, muz ve çilek. 2-3 tane yiyebilirim de tutuyorum kendimi.

4,5 TL.

Posted on

Que Tal’da pimiento de padron

Ben Yesek’e fotoğraf koymaya prensip olarak karşıyım. Yesek bir yemek blogu, yemek fotoğrafı blogu değil. Yani esas olan, yemek hakkında yazmak. Food writing yapıyoruz burada kardeşim. Fotoğraf koyuyorum, koyana laf etmiyorum, evet. O da bağnaz olmamamdan kaynaklanıyordur.

Karşı olmamın nedeni de, bir veya birkaç fotoğrafın, o yemek deneyimini, o mekanın hissini asla yansıtmaması. Mesela Que Tal’e erken gidip diğer kızları beklerken, diğer masalardakileri dinlemenin, yan masadaki date hakkında önyargılı şeyler düşünmenin ve masadaki ahşap oyuncakla bir daha bir daha salak salak oynamanın ayıp zevkini, dışarıdaki masalarda oturanlar kalksa da biz oturabilsek diye beklerken, lokmalarını, yudumlarını sayıp, en küçük hareketlilikte, “hah kalkıyorlar” diye düşünmenin heyecanını, garsonluk yapan ve sonradan dükkanın ortağı olduğunu öğrendiğim hatunun özgüvenine gıpta etmemi, kızlar gelmeden birşey ısmarlarsam alkolik kategorisine girip girmeyeceğimin ince hesabını, kızlar süslü süssüz tek tek geldikçe karşılıklı iltifatlaşmaları, dışarıda masa açıldığındaki sevincimizi, hamile olduğu için sangriamızda gözü kalmasın diye yine aynı ortak hatunun Yasemin için yaptırdığı çilekli margaritanın fikayasını, masa sonuçta yokuşta olduğu için sürekli birbirimize “sen rahat mısın orada?” diye sorgulamamızı, hava yavaş yavaş kararırken etrafın gittikçe kalabalıklaşmasını, köfteden pancarlı humusa, asma yaprağında sardalyeden chorizolu çıtır nohuta tapas’lar arası elde çatal sürekli kararsız kararsız gezinmeyi, sokak köpeği sırf önümüzde yattı diye normalde dönüp bakmayacak tiplerin gelip uzun uzun sevmesini, müziğin güzelliğini, tüm kozmopolitliğine rağmen herhangi büyük bir şehirde herhangi bir tapas bar hissini hiç vermemesini hangi fotoğraf aktarabilir ki size?

Ben yine de bir fotoğraf koyayım. Aşağıdaki fotoğraf Barcelona’da La Bodegueta’dan. Orada yediğim biberleri anıp burada da ısmarladım, pek hoşuma gitti. Daha önceki muhabbete istinaden, tapas ne olmalı diye dert etmeye gerek yok bence. Maksat içki aç karna içilmesin.

Dört hatun, tek sürahi sangria, 138 lira.

www.quetalbar.com

Posted on

Giolitti’de cassis dondurması

Bu sıralar hayat bana güzel. Geçen akşam yemekten dönerken başıma gelen de tam “cherry on top” oldu. Çeşitlerine bakmak bahanesiyle Giolitti’nin vitrinine yapıştık. Hem uluslararası zincir, hem de yerine açıldığı dükkanın pissaladiere‘ini bir kere bile deneyememişim. Yemeyecektim dondurma. Ama “muro-böğürtlen” ve “mirtillo-blackberry” tabelalarını görüp “Ama mirtillo, blackberry değil ki, blueberry, yabanmersini.” “Bu yani özetle karadutlu mu?” muhabbetlerinin sonucunda mor mor tavladı beni. Kağıt kupta bir top aldım. Ama karadut değildi yediğim. Cassis‘ti cassis! Hastasıyım. Nereden nasıl bir hatayla böyle olduysa, n’olur bir süre devam etsin. Bir kerecik daha yiyeyim. Normalde sevmediğim Tünel-Taksim yolunu yine lay lay yürüyeyim.

Fransa’dan bana hediye getirmek istiyorsanız cassis reçeli, likörü getirebilirsiniz. Türkçe nasıl diyorlar bilemiyorum. Frenk üzümüyle kuş üzümünün kuzeni olduğuna göre birşey üzümü. Türkiye’de de yetiştiğini duyarsam çok üzülürüm.

Kup 4 lira.

www.giolitti.it

Posted on

Journey’de crumble

Dekorasyon dergisinde Yiğit’in parmağı ile işaret ettiği ve çok beğendiği akçaağaç-beyaz lake büfeden itibaren saat yönünde: Nişan yüzüğünden geçecek incelikte sarmalar, pestolu pizza, yaban mersinli pancar und roka salatası, garnitür sıfatında brokoli ve ıspanak kökü ve terenin altına saklanmış olan mercimekli ılık patates salatası.

Yiğit’in Selçuk’a bahsetmesinden ve ilk teftişimizden sonra dört kere falan daha geldim buraya. Her seferinde bir başkasını sürükledim ama sadece kahve falan içtim. Her seferinde gayet güzel muhabbet ettik, rahat ettim. Meğer yemeliymişim de. Herşey pek bir ayarında. Bir kere önden içtiğimiz düğün çorbasını hem iyi yapmışlar hem de hafif acı, biraz domatesli, azıcık nohutlu yapıp süper yorumlamışlar. Pizza çavdar unundan, olsa olsa biraz küçük. Salatanın sosu ayarında. Ekşi ekmekler sıcak. Ayy, esas crumble’ı: tatlı değil! üstü hafif tatlı, kıtır kıtır, altı vişneli, dağ meyveli ama hoş bir ekşi. Anlamışlar crumble’ın ne olduğunu. Nihayet biri anlamış.

Servis rahat. Koltuklar daha rahat. Karıştıracak dergi çok. Tuvaletinde bile var dergiler. Aman aman, çok övdüm. Vazgeçtim, gitmeyin siz. Zaten çok yabancı falan vardı, bir de siz gerekmiyorsunuz. Bırakın bir süre ben gideyim.

4 kişi içkisiz 94 lira. Eski Porte’nin yerinde.

www.journeycihangir.com

Posted on

Yeraltından Notlar I – Kebapçı Enver Usta

Bu öğlen Sedat beni pek gizli gurme mekanlarından Enver Usta’ya götürdü. Tünel Meydanı’ndaki Simit şeysinin yanındaki sokaktan girdik, sokağın sonundan sağa döndük ve soldan yeraltına geçtik. Enver Usta öğlen 2’ye kadar filan hizmet veriyormuş. Zaten 6-7 masalı küçücük bir yer ama belli ki müdavimleri var, tıklım tıklımdı. Biz masamıza oturur oturmaz sıcak pideler, yoğurt, acılı bulgur pilavı ve acılı ezme geldi. Bulgur pilavı buğdayımsı iri bulgurdan, bol acılı ve pek lezzetli. Çöp şiş ve adana söyledik, onlar da gecikmedi. Çöp şiş, soslu ve yumuşak dana etindendi ve oldukça başarılıydı. Hani al o melamin tabaktan, altın yaldızlı kütahya porselene diz, en tırnaktan atma kebapçıda 30 TL’ye getir masaya koy, kimsenin gıkı çıkmaz. Sedat yoğurda bitmeyen methiyeler düzünce kalkarken “Yoğurdu nerden alıyorsunuz?” diye sordum, garson amca “Sütaş” dedi. Sedat’ın hayalleri yıkıldı!

Bütün bunlar 23 TL tuttu. Bir başka sefer de tavuk yemeye gideceğim Enver Usta’ya.