Filmekiminde sinemadan çıktık. Gizem’le ikimiz de açız. Ve şakır şakır yağmurda şemsiyesiziz, sucuk olmuşuz. Tünelin sonundaki ışığı görmek için Fıccın’a gittik ama evet üzdü. Hazır mercimek çorbasıyla ve “hamur olmuş” fıccınıyla üzdü hem de. Ama mantı iyiydi. O, hamurlaşmamış; iç malzemesi, çoğu yerde kıyma diye dayatılan çok soğan,az kıyma (ve ağır kıyma) değildi. Sonra servis tabağına suyundan çok koymamışlar. Bizim mantı çorba olmamış, o da iyi. Ama bize sarmısak isteyip istemediğimizi sormadılar, belki bir o kötü. Bir de bana yoğurt az koymuşlar gibi geldi. 2 mercimek çorbası, 1 porsiyon fıccın, 1,5 porsiyon mantı, 1 cola, 1 çay 40 civarıydı.
Emel’e kanıp Nişantaşı’na gittik. Onu Komşu’ya gitmeye ikna etmekte hiç zorlanmadık. Sarıgül sağolsun sigara içilmeyen alt katta oturduk. Önce lavaş, tulum peyniri ve tereyağ, nane ve roka, ardından minicik kaşarlı pide ve fındık lahmacun getirdiler. Selçuk göbek salata ve küşleme, ben haşlanmış bir içli köfte ve soğan kebabı, Emel de fıstıklı kebap istedi. Paso dedikodu yaptık. Emel’in ailesinin eski pasaportlarını karıştırdık. Bir ara bir ağır abi gelip ‘hoşgeldiniz’ dedi. Sahibi olmalı. Selçuk incir tatlısı istedi. Üçümüz bir olup bitiremedik. İkişer çay içtik. Dört başı mamur bir kebapçı deneyimi yani. Ben birilerinden Komşu’nun İstanbul’daki en iyi kebapçılardan biri olduğunu duymuştum ama mesela Umami daha iyiydi. (84 lira)